| Developer: Squaresoft | Platform: Playstation One |
 |
|
||||||||||||||
Front Mission is een strategy rpg van Squaresoft met Mechs. Dit spel is nooit buiten Japan uitgebracht maar dankzij de geweldige uitvinding van de emulator heb ik toch kennis kunnen maken met dit zeer aangename spel.
De setting van Front Mission is wat anders dan je normaal gesproken van (strategy) rpg?s gewend bent. Het verhaal is origineel en stikt van de plotwendingen en politieke spelletjes, wat ook hoort in een SRPG.
Het spel speelt zich af rond 2090 op de Hoffman eilanden ergens in de Pacific. Op dit eiland wordt een kleine oorlog gevoerd door twee supernaties, de OCU (Japan, Australi? en buurlanden) en de USN (Noord- en Zuid-Amerika). Lloyd, de hoofdrolspeler, werkt als Mech-piloot voor de OCU. Hij wordt samen met zijn vrouw (ook een Mech-piloot) en een paar collega?s naar een fabriek gestuurd om te kijken of daar enige vorm van vijandige activiteit aanwezig is. Eenmaal daar aangekomen blijken er overal USN soldaten te zijn en worden ze aangevallen. Tijdens dit gevecht wordt zijn vrouw vermoord door een vreemd uitziende mech. Hij gaat er vandoor en blaast de fabriek op. Het spel springt nu een jaar verder. Lloyd is gestopt bij de OCU en vecht nu in een van de vele Mech-arena?s die Hoffman rijk is om zijn geld te verdienen. Dan komt hij in contact met een man die hem in zijn huurlingenleger wil hebben. Hij gaat akkoord omdat hij de moordenaar van zijn vrouw wil vinden die voor de USN schijnt te werken.
Het spel speelt eigenlijk als een normale SRPG. Je hebt een groep personage?s (in dit geval Mechs) die je per beurt een aantal stappen kan laten zetten en aan kan laten vallen. Ze krijgen experience door vijanden te doden en hierdoor stijgen weer bepaalde statistieken. Het originele van Front Mission is dat je zelf Mechs in elkaar kan zetten. Je kan in de verschillende winkeltjes onderdelen van Mechs kopen en zo je Mech customizen. Het goede aan dit systeem is dat het gebalanceerd is. Je kan niet zomaar de beste onderdelen kopen en op een Mech aansluiten. Het is verstandig om je Mech te maken naar zijn piloot. De piloot heeft bepaalde sterke en zwakke punten en die kan je benutten door de Mech zo te maken. Je hebt bijvoorbeeld een piloot die goed met raketwerpers is, dan heb je lichte onderdelen (armen, benen, romp) nodig die hem lichter maken, want raketwerpers zijn zwaar, en elke Mech kan maar een bepaald aantal kilo?s aan. Je kan de Mechs ook nog een eigen kleurtje en een naam geven. Zo heb je een eigen legertje gemaakt om de vijand mee te bestormen. Dat maakt het allemaal nog leuker. Zo kan je het slagveld op met de meest maf gekleurde Mechs (een leger van roze Mechs kan best angstaanjagend zijn, hoor!).
Moeilijk kan ik het spel niet noemen. Er zijn een paar missies die heel pittig zijn, maar over het algemeen is het goed te doen. Je besteedt eigenlijk toch meer tijd aan het customizen van je Mechs dan aan de rest van het spel. Maar het is verdomd leuk! Je hebt zo?n 17 speelbare Mechs/karakters, waarvan je er 11 per gevecht mee kan nemen, dus dit kan voor redelijk grote battles zorgen, ook omdat de tegenpartij vaak het dubbele aantal Mechs of tanks heeft. Ik haat SRPGs waar je maar een klein groepje te besturen hebt. SRPG horen massaal te zijn, anders kan je net zo goed het spel turn-based maken. Gelukkig is dat hier niet het geval.
Het spel benut niet het maximale van de graphische kracht van de SNES, maar heeft wel een eigen stijl. De portretten van de karakters zijn getekend door Amano. Over het algemeen ben ik geen grote fan van zijn werk, maar in dit spel zien de meeste er wel uit alsof ze al hun chromosomen hebben. Verder is alles goed uitgewerkt en ziet het er verzorgd uit. Front Mission heeft een aparte sfeer en die mag ik wel. Het heeft een futuristische stijl die je het meest kan vergelijken met Gundam Wing, maar dan zonder de overdreven robotten en de space battles. Ik zou niet weten hoe ik het anders moet beschrijven. De muziek voegt gelijk wat toe hieraan, want in de steden en winkels heb je altijd een relaxed jazz-achtig achtergrond muziekje.
Het grootste nadeel van Front Mission is toch wel dat het spel niet echt een lange houdbaarheid heeft. Het spel kent geen side-quests of wat dan ook dus als je het spel eenmaal hebt uitgespeeld is het niet echt meer nodig om het nog een keer te spelen. Je kan het wel doen, maar er valt niks nieuws te vinden, op misschien een gemist personage na dan. Geen nieuwe levels of een hogere moeilijkheidsgraad of wat dan ook.
Front Mission was een leuke ervaring en ik hoop dat Square meer van dit soort games gaat maken en hier gaat uitbrengen. Deel 4 is inmiddels in Amerika verschenen, maar wij hebben alleen deel 3 hier ontvangen. Toch jammer, want ik denk dat er in Europa toch best wel een markt is voor Mech-games. Ik kan je aanraden dit spel te spelen gewoon om eens te kijken hoe anders de sfeer is vergeleken met andere (S)RPG?s.