| Developer: Sony | Platform: Playstation 2 |
 |
|
||||||||||||||
Ik vond dit persoonlijk een erg moeilijk game om te beoordelen. Niet alleen verschilt dit spel erg met de vorige delen, een deel ervan was niet bijster origineel terwijl het spel zelf toch goed in elkaar zat. Het is een uitstekende game voor beginners, voor anderen is het misschien te gemakkelijk en simpel. Zoveel factoren hebben mij be?nvloed, deze review zal dan ook meer informatief zijn dan beoordelend, dat lijkt me het beste.
Aangezien er zowat 10 jaar tussen het eerste deel en het nieuwste deel uit de serie en Arc: Twilight of the Spirits inzitten lijkt me een stukje geschiedenis wel handig. In den beginne was de Playstation een RPG arme console, terwijl andere genres op de speler neerregende. Sony had al vlot door dat dat niet goed was en gaf de opdracht aan de Arc Entertainment om een RPG in elkaar te zetten. Deze lui gingen braaf aan de slag en al snel hadden ze het eerste deel van een RPG. Sony werd ongeduldig en het 15-uur lange spelletje met de naam Arc the Lad werd op de Japanse markt gegooid. De hoofdrolspeler en het verhaal? De jongeman Arc gaat op zoek naar de guardians, die de elementen vertegenwoordigen, om de wereld te beschermen tegen een millennia oud kwaad. Probleem was echter dat Arc the Lad verre van volledig was en het eindigde dan ook met een grote klifhanger (zowat in de letterlijke zin van het woord).
Gelukkig voor de Japanners verscheen iets meer dan een jaar later, op 1 november 1996, een enorm spel met de naam Arc the Lad II, dat direct aansloot op Arc the Lad. Arc the Lad II gaat verder waar Arc the Lad is gestopt, maar met een nieuw hoofdpersonage met de naam Elc, die uiteindelijk zijn krachten bundelt met Arc om datzelfde goal te bereiken: de wereld redden van The Dark One. Dit spel van 50+ uur sluit de story arc af. Arc the Lad II werd een groot succes en niet veel later kwam er ook een extra spel voor uit: Arc Arena. Arena is een spel waarin je toernooien kunt spelen tegen de computer of vrienden voor mooie prijzen, uiteraard is de data uitwisselbaar met het echte spel.
Succesvolle series kunnen maar moeilijk met rust gelaten worden, dus verscheen Arc the Lad III op de schappen. Het derde spel in de serie staat op zich en speelt zich zo'n 15 jaar na de eerste game af. Elc uit Arc the Lad II was een hunter, een soort van huurling. Als een enorme sidequests kon je jobs aannemen om zo geld te verdienen. Arc the Lad III is helemaal op dat idee gebaseerd. Alec, de nieuwe hoofdrolspeler (ruiken we een trend? Alle namen klinken wel wat als Arc, niet?) heeft als droom dan ook het worden van ??n van de beste hunters ooit. Ja, ik ben het met je eens wanneer je zegt dat Ash ook een goede naam was geweest.
Tot aan 2002 was het probleem alleen: geen van de spellen was ooit naar het Engels vertaald. Gelukkig heeft Working Designs na jaren de rechten kunnen bemachtigen en na hard werken en veel vertragingen verscheen in de zomer van 2002 Arc the Lad Collection, een verzameling van alle hierboven genoemde games. Maar Amerika is nog geen Europa en enkel importeurs hebben de games dan ook gespeeld, importeurs zoals ik.
Op naar het heden. Arc: Twilight of the Spirits verschijnt stilletjes in Europa terwijl iedereen loopt de kwijlen over de schaarsgeklede meiden van Final Fantasy X-2. Arc: Twilight of the Spirits is geen RPG zoals vele ze gewend zijn, het is wat je noemt een SRPG, maar dan eentje met een vrij eenvoudige opzet. Net zoals in elke SRPG kun je je personages over het veld bewegen, want afstand en bereik is belangrijk, met alleen op de X-knop drukken win je niet. Vijanden en je eigen personages zijn om de beurt aan de beurt. In een beurt kun je je personage over het veld bewegen en op de plaats van bestemming aangekomen laten aanvallen/magie of een speciale aanval gebruiken/item gebruiken/niets doen. Als je het ziet, dan snap het je, het is een erg toegankelijk spel.
Random encounters zijn er eigenlijk niet zoals wij die kennen, de meeste gevechten zijn deel van het verhaal. Er is natuurlijk wel ruimte om te levelen, dit kan op bijvoorbeeld speciale plaatsen op de wereldkaart.
Het verhaal gaat over de twee broers Darc en Kharg (ik weet het, het is geen naam, maar het geluid dat een kat maakt wanneer ze last heeft van een haarbal, de trend in echter intact gebleven) die los van elkaar zijn opgegroeid in twee totaal verschillende omgevingen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze er totaal andere idee?n op na houden. Darc ziet zichzelf als een Deimos, intelligente wezens die ontstaan zijn uit monsters en nog steeds veel vechtlust hebben, maar zijn omgeving ziet wel dat hij ook menselijke trekken heeft en Darc wordt daarom niet geaccepteerd. Kharg daarentegen is je standaard held met afschuwelijke kleding. In het spel zelf is hij erg geliefd onder zijn dorpsgenoten, maar zowat elke speler ziet hem liever een gewelddadige dood sterven. Kharg haten is compleet natuurlijk en acceptabel, doe dus gezellig mee met het Kharg-bashen als je het spel speelt! Het spel is opgedeeld in hoofdstukken en je wisselt steeds tussen deze twee hoofdpersonages.
En ander belangrijk personage is Lilia, een meisje dat goed contact heeft met de spirits. Hoewel elk personage eigenlijk om ego?stische redenen handelt is zij de enige die je al meteen als heldin kunt zien. Ze is echter niet speelbaar en ze breekt het record gekidnapt worden. Voor mij was dit een teleurstelling omdat ze toch de rol van Kukuru uit Arc the Lad I+II overgenomen lijkt te hebben. Goede bedoelingen zoals Kukuru, maar ze trapt een stuk minder kont.
Zoals de titel al verteld is er iets mis met de wereld en de aanwezigheid van de spirits. Ik zat persoonlijk gelijk aan Ragnarok (?twilight of the gods?) te denken, maar ik zie waarschijnlijk schakels die er niet zijn. Enfin, zowel Deimos als mensen kunnen elkaar niet luchten en zien elkander liever dood (apart aan deze RPG is dat beide hoofdrolspelers feitelijk uit zijn op volkerenmoord, gezellig?). Belangrijk zijn de ?spirit stones?, gewone stenen kunnen gebruikt worden als brandstof en in de gameplay dienen ze als MP. De Great Spirit Stones daarentegen hebben qua kracht geen limiet en zijn daarom erg gewild. Raad eens waar je naar op jacht gaat?
Mijn vraag is alleen, waarom worden de guardians opeens spirits genoemd? In het eerste spel werd er verschil gemaakt tussen guardians en spirits. Guardians vertegenwoordigden de elementen, net zoals 5 de spirits in dit spel doen, ze zien er ook hetzelfde uit in alle spellen. Waarom worden ze dan spirits genoemd terwijl dit in het eerste spel toch mindere wezen waren (bijvoorbeeld de Forest Spirit van Millmana, een land dat in dit spel Milmarna heet)? Ik denk dat het een onenigheid qua vertaling is, her vierde deel is namelijk niet door Working Designs vertaald en de verschillen zijn te merken. Hemo-ji klinkt wel veel leuker dan 'sloth', jammer dat ze dat anders gedaan hebben.
Maar goed, dat is voor de meesten hier niet zo boeiend. Op naar de werkelijk belangrijke zaken, als we de gemiddelde speler moeten geloven bedoel ik dan: graphics! Dit onderdeel is niet echt bijzonder, iets minder detail dan bijvoorbeeld Final Fantasy X, maar personages zijn minder ?Super Deformed? dan in bijvoorbeeld Suikoden III. Je kunt het dus ook slechter treffen.
En het andere belangrijke onderdeel (laten we deze review even snel afbreien want het wordt wel erg lang): muziek en andere soorten geluid. Wat kan ik hierover zeggen? Oh ja, ze zouden Khargs stembanden moeten verwijderen (zonder verdoving of enige vorm van hygi?ne, want h?, we haten Kharg!). De stemmen zijn niet allemaal zo irritant, maar je doet er verstandig aan om de battle voices uit te zetten. Hoewel er toch redelijk grote namen voor de voice-acting gebruikt zijn steekt Twilight of the Spirits alleen met kop en schouders boven Resident Evil uit. De muziek? Die kwam me bekend voor, ik zou het best eens in de eerdere delen gehoord kunnen hebben... Er zit in ieder geval wel goede, nieuwe battle-muziek in en dat is mooi want ook in dit spel wordt er aardig wat gevochten.
Nu ik iedereen afgeschrikt heb met een lap tekst is het natuurlijk tijd voor de conclusie. Raad ik Arc: Twilight of the Spirits aan? Laten we eerlijk zijn, het is een RPG die goed in elkaar steekt en ook zeker wat te bieden heeft, maar het mist de charme van bijvoorbeeld SRPGs zoals Disgaea, of de oudere Arc the Lad games. Het spel was naar mijn mening ook te veel 'been there, done that', vooral Khargs hoofstukken lijken gebaseerd te zijn op de grote lijst der RPG clich?s. Niet dat Darcs hoofdstukken dit alles niet goed maken, maar toch... Ik denk dat ik te veel RPGs heb gespeeld om echt volledig van deze RPG te kunnen genieten. Ik ben wel van mening dat dit een prima instapper is, zowel voor SRPGs as het hele genre. Maar ik ben zelf blij dat ik slechts 25 euro voor dit spel heb betaald en niet de volle mep. Vandaar deze score, als je nog redelijk nieuw bent in het genre kun je best een punt bij het eindcijfer optellen.