| Developer: Squaresoft | Platform: Playstation One |
 |
|
||||||||||||||
Dit deel zou de afsluiter zijn van de oudere series. Hiermee zou Squaresoft afscheid nemen van de glorieuze oude dagen op de NES en FF 4 op de SNES en zouden ze doorgaan met de nieuwe grafische stijl die ze hadden toegepast in FF 8. Is het hun gelukt om een volwaardige afsluiter te creëren?
Als je het spel net opstart krijg je gelijk een mysterieus deuntje voor je
kiezen. Zodra het spel is begonnen wordt de speler al snel iets duidelijk: dit
spel heeft datzelfde magische en fantasievolle tintje als vroeger. De sfeer
is zeer goed uitgewerkt.
Deze wordt ondersteunt door een uitzonderlijke stijl van muziek dat moeilijk
te omschrijven valt. Er is geen orkest aanwezig, maar er wordt wel gebruik gemaakt
van verschillende instrumenten die thuishoren in een orkest zoals een fluit.
Nog iets, er is ook één soundtrack aanwezig in het spel waarbij
wordt gezongen en die raakt je tot in het hart! Kortom, met de muziek is alles
in orde.
Een ander belangrijk punt van de sfeer zijn de graphics. Het is duidelijk te
zien dat dit spel bij een van de laatste generatie spellen hoort van de Playstation,
want is ongelofelijk hoe goed de kwaliteit hiervan is. Veel details aanwezig
en de personages “verdwijnen” op een mooie manier weg in de achtergrond.
Iets wat verkeerd ging bij FF 8. Uiteraard zijn er genoeg FMV’s aanwezig
in het spel waarbij het verhaal erg mooi wordt gebracht aan de speler.
Hoe is het verhaal eigenlijk, wat gaat er allemaal gebeuren?
Het spel begint met Zidane (de hoofdrolspeler) die rondloopt op een theaterschip.
Hij behoort tot een groep genaamd “tantalus” die als missie hebben:
het ontvoeren van princes Garnet, princes van Alexandria. Dit doen ze terwijl
ze een optreden gaan uitvoeren in dit land. Daarvoor hebben ze een plan bedacht.
Helaas loopt het plan niet op rolletjes en gaat er iets verkeerd. Het lukt hun
wel om princes Garnet te ontvoeren, maar het schip is dusdanig beschadigd waardoor
ze een noodlanding moeten maken in een bos dat de bijnaam heeft “het kwade
bos”; dit is pas het begin van iets groots.
Koningin Brahne, de koningin van Alexandria, pikt dit namelijk niet en stuurt
een paar speciale eenheden erop af om princes Garnet terug te brengen, dood
of levend. Het gaat niet om haar, maar meer om een hangertje dat ze altijd bij
zich heeft. Aan deze hangertje zit een kristal dat van groot belang is voor
Brahne.
Naargelang het spel vordert blijkt dat Brahne grote plannen heeft om de nabij
gelegen landen aan te vallen met behulp van geavanceerde magische wapens om
zo bepaalde voorwerpen te verkrijgen waarmee ze uiteindelijk de hele wereld
kan overnemen. Het is aan Zidane en zijn vrienden de taak om haar tegen te houden.
Zoals er kan worden verwacht gaat er nog heel wat gebeuren in het verhaal. Dit
is nog maar het puntje van de ijsberg!
Het was mij al gauw opgevallen dat dit spel heel ander speelt dan de vorige
delen. Ik was zomaar opeens aangekomen bij cd 2 terwijl ik nog niet eens het
gevoel had dat ik over de helft van cd 1 was. Dit kan misschien aangeven dat
cd 1 kort is, maar het kan ook betekenen dat het zo leuk was om te spelen dat
ik niet doorhad hoe snel het allemaal ging.
Ook met de personages kreeg ik het gevoel dat ik een paar mistte, maar gelukkig
bleek dit niet zo te zijn. In dit spel heb je pas aan het einde van cd 2 al
je personages bij elkaar gekregen. Een ander punt wat ik erg plezant vond: je
krijgt nergens het gevoel dat het verhaal ergens inzakt. Het blijft maar doorgaan.
Dit geeft al aan dat de gameplay erg gebalanceerd is, ook qua verhaal.
Oké, misschien zijn verschillende dingen wel gebalanceerd maar is dit
ook zo met het vechtsysteem?
In het begin is het even wennen. Zo vond ik niet leuk dat ik zomaar opeens werd
afgemaakt door een simpele vijand terwijl ik al een heel uur aan het vechten
was. De hogere moeilijkheidsgraad was in het begin wel even anders.
De manier van het verbeteren van je personages was ook heel wat anders dan ik
was gewend, maar het duurde niet lang eer ik het doorkreeg. Ten 1e leer je alles
door middel van je items. Je kan maximaal 5 items equippen op je personage.
Namelijk: wapen, hoofd, handen, voeten, lichaam. Elk item heeft bepaalde eigenschappen
die het personage waaraan het item is ge-equipped kan leren. Belangrijk is dat
elk personage bepaalde eigenschappen heeft die kan worden geleerd. Zo kunnen
Steiner en Freya (beiden knights) allebei “cover” leren van hetzelfde
items, maar als het item ook de eigenschap “thievery” heeft, dan
kunnen ze dit beiden niet leren maar is dat weggelegd voor een ander personage:
Zidane. Hij leert de ability pas als het item op hem is ge-equipped.
Ten 2e is er een groot verschil tussen de abilities onderling. Er zijn 2 soorten
abilities: support abilities en action abilities. Beiden leer je van items,
maar het verschil zit hem in het gebruik. Support abilities moet je equippen
wil je er gebruik van kunnen maken. Elk personage heeft een bepaald maximum
aan kristallen stenen en elke support ability maakt hiervan gebruik De een heeft
meerdere nodig dan de ander. Een simpele ability zoals “accuracy +2”
heeft maar 2 stenen nodig terwijl een grote ability zoals “auto-regen”
heeft er wel 12 nodig heeft.
Action abilities daarentegen maken vaak gebruik van MP en kan je meestal alleen
tijdens gevechten gebruiken. Onder action abilities moet je aan dingen denken
zoals “Bahamut” (summonen van Bahamut) en “cure” (witte
magie van cure).
Deze komen vervolgens te staan in het menu van geleerde vaardigheden, die origineel
zijn voor elk personage. Zo komt “bahamut” te staan in het menu
“summon” van Garnet en komt “cure” te staan in het menu
“white magic” van Eiko. Tevens zijn dit dezelfde vaardigheden die
worden verbeterd als een personage in trance komt. Dit was in de vorige delen
bekend als de welbekende superaanval of limit-break. Onderaan de ATB-balk is
er een trance-balk. Deze raakt vol als een personage genoeg schade heeft ondervonden
van een vijand en dan wordt de trance geactiveerd. Vanzelfsprekend worden er
speciale vaardigheden geactiveerd zoals Zidane die “dyne” en Eiko
die opeens “double white” krijgt.
Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die denken “hallo zeg, wat ingewikkeld allemaal!”, maar ik kan hun verzekeren dat het vanzelf zal gaan als je dit spel eenmaal gaat spelen.
Naar mijns inzien is dit spel een perfecte afsluiter voor een hoofdstuk in de geschiedenis van Squaresoft. Diezelfde magie van vroeger is overduidelijk aanwezig in dit spel, evenals dat magische tintje. Toen ik aan dit spel begon wist ik niet wat er zou gaan gebeuren, maar ik weet nu dat dit spel één van de beste uit de hele serie is! Ik zou zeggen: koop dit spel zodra je hem zie en laat je betoveren en meevoeren in de uitgestrekte magische wereld van Final Fantasy 9.